Rozwód po polsku. "Zdziwiłaby się pani, ilu mężczyzn próbuje odebrać żonie nazwisko"

2 dni temu 10

Dwa lata po rozwodzie zadzwonił były mąż, żeby powiedzieć, że się żeni. A ona poczuła, że musi mu powiedzieć, że żałuje, że nie będą razem aż do śmierci. Ale przynajmniej dotrzymali przyrzeczenia, że kiedy przestaną się kochać, to rozstaną się ładnie.

Więcej ciekawych historii przeczytasz na stronie głównej "Newsweeka"

Ze swojego rozwodu Agnieszka zapamiętała tylko jedną scenę: kiedy sędzia zapytała ją, czy chce pozostać przy nazwisku męża, czy wrócić do panieńskiego. Spanikowała, zaczęła gorączkowo tłumaczyć, że mąż się zgodził, by zatrzymała jego nazwisko. – Bardzo mi na tym zależy, zrosłam się z nim, w pracy też tylko pod nim jestem znana – przekonywała, patrząc błagalnie na męża.

– Proszę się uspokoić – uśmiechnęła się sędzia. – Mąż nie może pani odebrać nazwiska, nawet gdyby chciał.

– Naprawdę? – ucieszyła się Agnieszka, 48-letnia specjalistka ds. promocji w dużym warszawskim wydawnictwie.

– Tak, ma pani prawo je zatrzymać – powiedziała sędzia. – Zdziwiłaby się pani, ilu mężczyzn mimo wszystko próbuje odebrać byłej żonie nazwisko – dodała z westchnieniem.

Agnieszka i jej mąż dostali rozwód po tej jednej rozprawie. Już po wszystkim wyszli na korytarz i podziękowali sobie za przeżyte wspólnie lata. A potem się uścisnęli i każde poszło w swoją stronę: ona na spotkanie z facetem, dla którego wtedy straciła głowę, on wrócił do pracy.

Przeczytaj źródło